تلویزیون صنعت ایران گزارش می دهد:

فولاد مبارکه با تبدیل لجن‌های صنعتی به ماده اولیه فولادسازی، یکی از صنایع پیشرو کشور در تحقق اقتصاد چرخشی است.

فولادسازی همواره مترادف با «صنعت سنگین» بوده است؛ هم در وزن محصولات و هم در سنگینی ردپای زیست‌محیطی. در سراسر جهان، از پیتسبورگ تا پوهانگ، مدیریت کوه‌های سرباره و غبار سمی، یک هزینه هنگفت و اجتناب‌ناپذیر تلقی می‌شد. اما در اصفهان، بزرگترین فولادساز ایران در حال به چالش کشیدن این اصل اقتصادی است.

فولاد مبارکه با تبدیل سیستماتیک پسماند‌های خود به محصولاتی از مصالح جاده‌سازی تا آهن‌ربا‌های تخصصی، نشان می‌دهد که «اقتصاد چرخشی» نه یک شعار، بلکه یک اهرم قدرتمند برای سودآوری است. این، داستان تبدیل هزینه به درآمد و کیمیاگری ضایعات در مقیاس صنعتی است. 

در پارادایم نوین صنعت، رهبران بازار نه با میزان تولید، که با بهره‌وری منابع سنجیده می‌شوند و این امر در زمان ناترازی انرژی به طور خاص در صنعت فولاد خود را نمایان می‌سازد. چرا که از یکسو فشار هزینه‌های انرژی و قیمت نهاده‌ها، حاشیه سود صنعت را تحت فشار گذاشته و باید از اندک فرصت‌های افزایش بهره‌وری استفاده نمود و از دیگر سو حساسیت‌های اجتماعی نسبت به مسائل زیست‌محیطی این صنعت بالاست و بنگاه‌های بزرگ در قامت پیشرانان اقتصادی باید به دنبال چاره‌ای برای رفع این چالش‌ها باشند. از این رو فولاد مبارکه در حال اجرای یک بازمهندسی رادیکال در زنجیره ارزش خود است، مدلی که در آن «پسماند» از یک «مرکز هزینه» به یک «مرکز سود» استراتژیک تبدیل شده و در حقیقت، این بنگاه از پسماند‌هایی که در خطوط تولید ایجاد می‌شد و دفع آنها با هزینه‌هایی همراه بود، خلق ثروت می‌کند. این گذار از اقتصاد خطی به چرخشی، یک مانور زیست‌محیطی صِرف نیست، بلکه یک اهرم قدرتمند برای رهبری هزینه و ایجاد تمایز در بازاری به شدت رقابتی است که این بار با جدی شدن مساله مالیات بر ردپای کربن در اروپا وارد دور جدیدی از سختگیری‌های زیست‌محیطی شده است.